Wolfcentre Northern Lights in Canada

In deze dierentuin hebben ze maar een diersoort, en dat is de wolf. Ook wel de Canis Lupus genoemd in het Latijns. Dit centrum in opgezet omdat wolven helaas in het wild steeds minder voorkomen. Ze hopen hiermee de populatie die er nog is op te krikken.

Prijs

Het centrum staat in British Columbia en er wonen momenteel zeven wolven verdeeld over twee kennels. Je moet er wel wat voor over hebben om dit centrum te kunnen bezoeken, het kost namelijk omgerekend zo’n €100,- per persoon. Je krijgt dan een rondleiding van 1,5 uur door het wolvenbos. Het centrum is dit echt nodig, alle hulp is welkom want ze kunnen niet terugvallen op de Canadese overheid. De prijs schrikt de bezoekers helaas vaak af, waardoor het centrum veel inkomsten misloopt. Shelley Black, beheerster van het centrum zegt er het volgende over; “Geen cent krijgen we! We moeten het hebben van sponsors en entreegelden van de bezoekers.”  Toch komen er jaarlijks steeds meer bezoekers op het park af. In 2016 waren dit er zelfs 26.000.  Gelukkig krijgen ze steeds meer naamsbekendheid. 

Voer

Het centrum krijgt van vleesverwerkers, boeren en lokale kruideniers het voedsel voor de wolven geschonken, dit scheelt ze een hoop geld. Ook krijgen ze aangereden dieren welke hieraan zijn bezweken. Zelfs de politie werkt hieraan mee. Wanneer ze doodgereden dieren tegenkomen worden deze naar het centrum gebracht en dient dan als voer voor de wolven.

Nederland

De wolf komt langzaamaan wel steeds meer voor, echter zien de boeren en schaapherders wolven liever gaan dan komen. Shelley Black, die inmiddels ervaringsdeskundige is op het gebied van wolven, vindt dat Nederland een uitstekende leefomgeving is voor de wolf; ”Ook in Nederland kan de wolf aarden, ondanks de talloze (snel)wegen die de natuurgebieden doorkruisen. Jullie hebben veel bossen. Bovendien leren wolven wegen te mijden. Op elke plek is wel ruimte voor de wolf. En je hebt een roofdier nodig om het evenwicht in de natuur te brengen” aldus Shelley.

1998

Het centrum is in 1998 opgericht door Shelley en haar man Casey Black. Zij geven ook voorlichtingen over de wolf. Deze voorlichtingen geven ze met name om het negatieve beeld die mensen hebben over de wolf te ontkrachten. “De wolf heeft een slechte reputatie, maar hij verdient beter. Deze dieren worden gevreesd en gehaat. Maar feit is dat er geen enkel document is waaruit blijkt dat een wolf in de afgelopen honderd jaar in Noord-Amerika een mens heeft gedood. Nog zo’n feit: de wolf jaagt op zieke en gewonde dieren en zorgt zo voor een gezonde wildstand. Ten slotte, minder dan 1 procent van de veestapel in Noord-Amerika wordt gedood door de wolf” aldus Shelley. Ook geeft ze aan zeker te weten dat mens en wolf in vrede samen kunnen leven, ook in Nederland.

Aan de top van de voedselketen

De wolf staat aan de top ban de voedselketen in de natuur. “De aanwezigheid van de wolf heeft een enorme impact op andere dieren en de flora. Als de wolf daar wordt weggehaald, groeit de populatie van prooidieren. Totdat al het gras en bomen opgepeuzeld zijn en andere dieren wegtrekken of doodgaan door voedselgebrek. Zo valt de hele voedselketen uit elkaar” aldus Shelley. 

In Yellowstone National Park (in Amerika) viel dus de hele voedselketen uit elkaar; “Alle wolven zijn daar gedood, in 1926 de laatste. Wat gebeurde er vervolgens? In de jaren 50 waren ook alle bevers verdwenen. Bepaalde boomsoorten namen in aantal af, net als vissoorten. Het park stierf een langzame dood. De aantallen herten, elanden en bizons daarentegen floreerden als nooit tevoren, maar roofdieren redden het niet. Tot 1995, toen de wolf vanuit Canada opnieuw werd geïntroduceerd in Yellowstone. De vegetatie kwam terug, evenals de bever en de stand van de hoefdieren werd weer gezonder. Zelfs bepaalde vogelsoorten keerden terug in het park” aldus Shelley. 

Van het negatieve beeld af

Wij moeten echt van het negatieve beeld van de wolf af; “Daarom gaan we naar scholen en nemen we dan een wolf mee. Zo willen we de nieuwe generatie respect voor deze dieren bijbrengen.” Ook kunnen bezoekers van het park, onder begeleiding, het wolvenbos in. „We laten de dieren los, maar ze komen altijd weer terug. Ze zijn in gevangenschap geboren en inmiddels gewend aan mensen” aldus Shelley.
Ondanks alle energie die Shelley en haar man steken in de voorlichtingen zijn ze niet heel positief over de toekomst van de wolf in Canada. „Twintig jaar vechten heeft hier nog maar weinig verbetering in het denken over de wolf gebracht” zegt Shelley. Maar opgeven doen ze zeer zeker niet want volgens haar is er altijd een zonnige kant.

Niet beschermd

In Canada is de wolf geen beschermde diersoort wat inhoud dat jagers zonder een enkele vergunning op de wolf mag jagen. Dat is de voornaamste reden dat hun populatie drastisch aan het uitdunnen is. Er lopen nu ongeveer 35.000 wolven in het wild rond. Maar aangezien de wold vogelvrij is verklaard, worden dit er steeds minder.

Niet alleen in het wild komen er steeds minder wolven voor, maar ook in de nationale parken zoals Banff, Yoho, Jasper en Kootenay is het aantal wolven gehalveerd binnen vier jaar. Van 120 wolven naar nu nog maar 50 wolven.

Korter leven in het wild

De wolf leeft in gevangenschap veel langer dan wanneer hij in het wild leeft. Het verschil is nogal groot, het scheelt namelijk 10 jaar. In gevangenschap wordt de wolf gemiddeld vijftien jaar en in het wild zo’n vijf jaar. Het verschil zit ‘m in het feit dat wolven in een dierentuin niet zelf hoeven te jagen, en hierbij dus ook niet gewond raken. 

Omdat de wolf aan de top van de voedselketen staat heeft de wolf maar één vijand en dat is de mens. Wolven doen hun uiterste best om bij mensen uit de buurt te blijven. En dit lukt ze aardig doordat ze een heel goed gehoord hebben. Ze kunnen mensen al op een afstand van acht kilometer aan horen komen en ze ruiken mensen op een afstand van twee kilometer. 

Wolven leven in roedels en deze roedels bestaan uit zo’n vier tot acht wolven. Hoe hoger je gaat in Canada, hoe groter de roedels. Daar komen namelijk groepen voor van zo’n vijfentwintig wolven. Helaas zijn er ook wolven die helemaal alleen leven. Deze wolven starten vaak zelf een roedel, of proberen om aansluiting te krijgen bij een andere roedel.